MAYRA “An be an deviniyorum devrimimeÇırpıyorum kanatlarımı, yükseliyorumGöğün şefkatini arıyoruHırpalanmak pahasına süzüyoruBeyazı, maviyiBulutları aşarken ya da bulutlara paralelBaşka kanatlılar var sağımda solumdaGeride kalanları oluyor iz almış, iz bırakmışBazıları halen kanat uzaklığımdaDuruyor gibiler kafamı çevirdiğimdeUygun kanat çırpışı, marş marş diyeBirlikte göğe çıktıklarım, göğde bulduklarımBir yandan aşkın devrimi başlıyorHep yanı başımda süzülen ile…” “…Üzülsem mi sevinsem mi bilemedim ama ben Ada’ya o da Umut’una kavuşmuştu. Artık çiçek verebileceğim iki kişi vardı.Teşekkürler Mayra.”