“Bana sor sevgili kâri’, sana ben söyliyeyim,Ne hüviyyette şu karşında duran eş’ârım:Bir yığın söz ki, samîmiyyeti ancak hüneri;Ne tasannu’ bilirim, çünkü, ne san’atkârım.Şi’r için ‘gözyaşı’ derler; onu bilmem, yalnız,Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyliyemem;Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa;Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.”(Mehmet Âkif)