Genç dolandırıcı, kabiliyetlerinin üstünlüğü ile övünmek ve kendini kutsamak yani kendini süper zeki dolandırdıklarını da aptal olarak tanımlayıp kendine yarı Tanrı, Titan niteliği vererek işe başlar. Gençtir, kuvvetlidir, beyni de henüz dumura uğramamıştır, dolandırdıkça, bu bilgilerin tamamı, minicik olan suçluluk hissi alanına bağlanarak orayı beslemeye başlar. Bu alan şiştikçe, dolandırıcılık olmayan sıradan alanları da buna bağlamaya başlar. Adam çay içer suçlu hisseder, yemek yer suçlu hisseder, yolda yürür suçlu hisseder, biri selam verir-alır adam suçlu hisseder, evlenir suçlu hisseder, çocuğu doğar suçlu hisseder.Ve bir gün beyin, bu paradoksal alanı düzeltmek zorunda kalır. Önce o kişinin enerjisini korteks alandan çeker ve adam artık yeterince kurnaz ve ikna edici değildir yani eskisi gibi ustaca dolandıramıyordur. Ama adam alışmıştır bir kere, o devam ettikçe beyin artık onu kımıldayamaz hale getirene kadar savaşını sürdürür.“Suçluluk hissi, derin bir histir”,ama temeli ruhun isyanıdır yani vicdan üzerinden beslenen ruh, materyal olan insanın kendi alanını kısıtlamasından dolayı yani kapının önün de ki iki köpekten sadece birisi beslemek gibi. Mekaniği budur; ruhun kişinin kendini suçlu hissetmesine neden olur ama kişi “Metafizik alana” yöneldikçe suçluluk hissi azalır ,biter.Ruh Metafizik ile beslenmeye başladığı andan itibaren bu alan etkisini yitirir ve kişinin beyni bu alanda paradoksal bağlantılar yapmaz.
Kitap Yorumları - (0 Yorum)