Yorgundum hiç olmadığım kadar.. Ayağa bile kalkamıyordum. Yaşadığım şoklarla birlikte arkadaşım Berna’ya -kızıma iyi bak, ben bakamadım, yapamadım, kızım beni affetsin.. Onu yarı yolda bırakıyorum- diyerek mesaj atmışım. Berna Sabahattin hoca’ya acil bilgisayardan mesaj atmış, beni yolda yere düştüğüm yerden alıp doğru hastahaneye götürdüler. Ağlamalarım durmadığı için pisikiyatriye yatırıldım. Serum takıldığını, bana bir bardak su verdiklerini hatırlıyorum, sonrasını hatırlamıyorum. Aradan iki gün geçmiş ve ben hiç kalkmadan iki gün boyunca uyumuşum. Gözümü açtığımda hastahanedeydim, telefon yok, dışarı çıkmak, yok sigara içmek serbest, sadece iki nöbet değiştiren hemşirenin konuştuğunu duyuyordum. ‘Geldiğinden beri uyuyor, hayattan vazgeçmiş, odaya gerekmedikçe kimseyi almayın, dinlensin. Gözlemleyin, intihar eğilimi var’ diyorlardı. Ne hale düşürülmüştüm.. çok canım yanıyordu. Sigaramı içip yatıyordum sadece. Akşam ziyaret saatinde sevdiğim herkes ziyaretime geliyordu.