Caroline ve Hunter, mutlu evliliklerinin onuncu yılını kutlamak için yakın dostlarıyla birlikte kısa bir tatil yapmaya, Meksika’ya giderler. Kızları Michelle ve Samantha da yanlarındadır. Tatilin son akşamında arkadaşlarıyla birlikte keyifli bir akşam yemeği yemek isterler ancak Caroline, uyuyan çocukları odada yalnız bırakma konusunda tedirgindir. Hunter, yarım saatte bir sırayla onları kontrole çıkabileceklerini söyleyerek karısını ikna eder. İlk birkaç saat sorun yoktur ama gecenin sonunda odalarına çıkan Caroline ve Hunter’ı hayatlarının en büyük şoku beklemektedir. İki yaşındaki kızları Samantha orada değildir.Basına yansıyan olaya bütün ülke ilgili gösterir. Bu ilgi o kadar yoğundur ki, insanlar bir müddet sonra günah keçisi aramaya başlarlar. Suçlamak için seçtikleri kişi Caroline’dan başkası değildir. Aradan geçen yıllar boyunca Samantha’dan bir iz bulunamadığı gibi Caroline’ın hayatı da bir daha asla düzelmez.Ta ki, Samantha’nın kayboluşundan on beş yıl sonra bir gün, o telefon gelinceye kadar…Telefonun diğer ucundaki ses Caroline’a, “Sanırım benim adım Samantha. Sanırım ben sizin kızınızım,” diyene kadar…
Joy Fielding’in ilk şeytanın izi kitabını okuyup çok beğenmiştim. Ardından Gölgeler Kasabasını da okudum. O da muhteşemdi. Bu kitapta beklentim daha fazlaydı ama yine de okutuyor kitap kendini. Tavsiye ederim. Bu yazarla tanışın bence.
Joy Fielding’in bundan önceki kitaplarını çok beğenmiştim, bu son kitabını da diğerlerinden bi tık düşük olsa da yine keyifle okudum. Hikayenin kilit noktası olan olay ve sonrasında yaşananlar geçmişle bağlantılı.Kitabı severek okusam da bazı eleştirilerim olacak. Öncelikle kitabın başında çocuğu kaçıranın kim olduğunu hemen anlıyoruz. Bu da bana göre yazarın biraz eksikliği.Yani kitabın sonunda şaşırıp ‘aaa bu mu?’dedirtmiyor.Ayrıca kitabın sonunda Agatha okuyorum hissi uyandırdı bende.Hani herkes bir odada toplanır ve Poirot sürpriz bir şekilde ortaya çıkar ve tek tek sorular sorup suçluyu bulur ya.Yani bilemedim, biraz şaşırmadım desem yalan olur.Ne gerek vardı dedim şimdi böyle bir sona.Aslında çok eleştirilecek boşluklar vardı kitapta. Spoiler okumasından korktuğum için bazı şeyleri yazamıyorum.Olayı araştıran polisten tutta, medyanın anneye bu kadar acımasız yüklenmesine kadar.Ama bunca eksiklere rağmen yine de keyifle okudum.
Kitap Yorumları - (3 Yorum)
Joy Fielding’in ilk şeytanın izi kitabını okuyup çok beğenmiştim. Ardından Gölgeler Kasabasını da okudum. O da muhteşemdi. Bu kitapta beklentim daha fazlaydı ama yine de okutuyor kitap kendini. Tavsiye ederim. Bu yazarla tanışın bence.
Joy Fielding’in bundan önceki kitaplarını çok beğenmiştim, bu son kitabını da diğerlerinden bi tık düşük olsa da yine keyifle okudum. Hikayenin kilit noktası olan olay ve sonrasında yaşananlar geçmişle bağlantılı.Kitabı severek okusam da bazı eleştirilerim olacak. Öncelikle kitabın başında çocuğu kaçıranın kim olduğunu hemen anlıyoruz. Bu da bana göre yazarın biraz eksikliği.Yani kitabın sonunda şaşırıp ‘aaa bu mu?’dedirtmiyor.Ayrıca kitabın sonunda Agatha okuyorum hissi uyandırdı bende.Hani herkes bir odada toplanır ve Poirot sürpriz bir şekilde ortaya çıkar ve tek tek sorular sorup suçluyu bulur ya.Yani bilemedim, biraz şaşırmadım desem yalan olur.Ne gerek vardı dedim şimdi böyle bir sona.Aslında çok eleştirilecek boşluklar vardı kitapta. Spoiler okumasından korktuğum için bazı şeyleri yazamıyorum.Olayı araştıran polisten tutta, medyanın anneye bu kadar acımasız yüklenmesine kadar.Ama bunca eksiklere rağmen yine de keyifle okudum.
ASLINDA OLAYLARI TAHMİN ETSEM DE GERÇEKTEN BEĞENEREK OKUDUM GÜZELDİ.