İnsanlık tarihinin en acı, en utanç verici zorbalıklarından birini yaşamış minik, sevimli ve talihsiz Kürt kasabası.Olayın üzerinden yirmi iki yıl geçmiş ama insan yürürken hâlâ çevrede, yolda, sokak aralarında cesetlerle karşılaşacağını sanıyor.Hâlâ ortalıkta gözleri yuvalarından fırlamış, ağızlarından kan boşalmış, yüzleri, derileri yanık çocuk cesetleri var gibi geliyor.Halepce’de yürümek zor. Utanıyor insan ora insanının yüzüne bakarken.Sanki biri kesecek yolunuzu, durduracak ve “Biz burada kimyasalla kavrulurken, dünyanın en büyük acıları içinde çırpınırken, siz yanı başımızda günlük hayatınıza devam ediyordunuz” diyecek, bağırıp çağıracak, hesap soracak gibi geliyor.Ama öyle yapmıyorlar. Gözlerindeki hüzün dalgasının içinden, çok büyük sevgiyle bakıyor, sarılıyorlar size, üç kez öpüyor her sarılan.