“Otoyol Kenarında Yanan Ateşler”, kısa sayılabilecek bir roman. Hacmiyle, insanları ve üslubuyla uzun hikaye formatında yazılmış. Ancak ele aldığı meseleler fazlasıyla hacimli ve yakıcı. Bilimkurgunun kardeşi sayılan kara-ütopyanın alanından keskin bir siyasal ve toplumsal eleştiriye soyunuyor Devecioğlu. Teknolojik araç ve gereç tasvirleri üzerinde durmuyor ama tıpkı Levent Mete gibi, o araç ve gereçlerin hayatı ne hale getirebileceğini gözler önüne sererken bilimsel ve teknolojik gelişmelerin tek başlarına daha güzel, daha insanca daha huzurlu bir dünya yaratmaya yetmeyeceğini, ekonomik ya da bilimsel “ilerlemelerin” zorunlu olarak kültürel ya da siyasal özgürlük anlamına gelmediğini vurguluyor. Aslında sterilize edilmiş, yabancılardan arındırılmış uydu kentlerin zengin insanlarıyla gecekondu mahallelerindeki kesif yoksullukta sürdürülen hayatın yarattığı tezadı bir an olsun göz önüne getirdiğimizde, “Otoyol Kenarında Yanan Ateşler” bir fantazya olma özelliğini hemen yitiriveriyor. Tersine, bir dönemin toplumcu gerçekçi romanlarında anlatılanlardan çok daha çıplak gerçekler var bu hikayede. Zaten Barbaros Devecioğlu da, romanının büyük bir bölümünü Amerika’nın Irak’ı işgale başladığı günlerde yazmış. Otoyol fikrini nereden aldığını ise şöyle özetliyor; “2000 yılında büyük krizin başladığı günlerde hava kararırken Kağıthane’den Şişli’ye çıkıyordum. Kağıthane deresinin civarı tam bir gecekondu bölgesi. Tek ışık yok. Yolun iki kenarına bir sürü çocuk toplanmış. Bidonlarda ateşler yakmışlar. Alevlerin arasında birer karaltı gibiydiler. O görüntü beni çok etkiledi. Aynı günlerde de kriz patlamış, insanlar işlerinden çıkarılıyorlar. O zaman aklıma bu karanlık atmosferi kitap yapmak geldi.” Sadece zenginlik-yoksulluk karşıtlığıyla değil, hayatın her alanına damgasını vuran adaletsizliğe karşı edebiyatın içinde yükselen bir çığlık olarak da okuyabileceğimiz “Otoyol Kenarında Yanan Ateşler”, romandaki ihtiyar adam karakteri üzerinden bu çığlığı atmakta imtina eden aydınlara yönelik bir eleştiriyi de barındırıyor. Eski zamanların büyük nümayişlerinin tanınmış simalarındandır adam. O nümayişleri öncesi yapılan toplantılarda daima notlar tutmuş, konuşmasının temelini oluşturan meseleleri makaleler biçiminde kaleme almıştır. Ancak sonradan konum değiştirmek, cemiyet hayatına dahil olmak, iyi kötü bir düzen kurmak isteyecek, bu nedenle kendisini eyleme çağıran kara saçlı kız ve arkadaşlarına sırtını dönecek, her şey ters yüz olduğunda ise, kara saçlı kızı alevler içindeki şehirde bırakıp, daha güvenli bir yere kaçacaktır. Kız cehennemde kalıp meselelere doğrudan müdahil olmayı seçerken, o postu kurtarmak için uzaklara kaçmıştır. Şimdi, eski notlarını tekrar tekrar elden geçirmesi ve otoyol imalatı alkollü içkilerle geçmişine lanetler yağdırması zamanı geri çevirmenin bir yolu olmadığını bilmesinden, çaresizliğindendir.