Kategori: Edebiyat
Yazar: Sibel K. Türker
Yayınevi: Doğan Kitap
Öykü Sersemi
- Yayın Tarihi: 14.02.2005
- ISBN: 9789752932999
- Dil: TÜRKÇE
- Sayfa Sayısı: 123
- Cilt Tipi: Karton Kapak
- Kağıt Cinsi: Kitap Kağıdı
- Boyut: 13.4 x 19.4 cm
Tanıtım Bülteni
Edebiyat bilimin yöntemlerinden bağımsız, kutsal ve dokunulmaz bir tabu değildir. İnsan deneyecek, yanılacak ve yine deneyecektir. Yazı, yazamayışımızın ta kendisidir. Kabaca özetlemeye çalıştığım şekliyle dergimizin kuruluş amacı ve izleyeceği yol budur, bu olacaktır. Buna bağlı olarak, otoritelerden geri dönen ürünlerin son incelenme yeri dergimizdir. Bu yönüyle Şiir Mavisi, bir kaybedenler kulübü değil, bir geri dönüşüm kutusu gibi değerlendirilmelidir. Kötü bir şiir ile harikulade bir şiir arasında uzayda kapladığı yer açısından bir fark yoktur. Neye göre iyi, neye göre kötünün de anımsadığımız kadarıyla belli bir tanımlaması yapılmamıştır. Öyleyse edebiyat, yazmanın, yazmış olmanın en duru halidir.""Son beş yılda sayısız yazar adayı ile karşılaştım. Çoğunun yazmak için bir nedeni yoktu; nedeni olanların bir kısmının da kararlılığı. Ama Sibel Türker'e ait ilk metni okur okumaz ona vakit geçirmeden yazarlığı bir hayat biçimi olarak kabullenmesini ve hemen yazmaya koyulmasını salık verdiğimi hatırlıyorum. Sibel, gerek yazarlık kumaşının haslığı, gerekse ele aldığı temalarla yüreklere seslenmeyi seçen bir yazar. Bu da onu sahici ve inandırıcı kılıyor. Bunu daha ikinci kitabıyla yakalamış olmasının üzerinde de ayrıca durulmalı..."Mehmet Eroğlu
Kitap Yorumları - (3 Yorum)
Çok beğendim… Özellikle son öyküsünü hala unutamıyorum…
sibel hanım türk öykücülüğünde okunması gerekenlerin başında.yazıları etkileyici farklı bir gözle bakıyor hayata.ilk romanı şair öldü ile bunu bize ispatladı bence.okurken illa kendinizden bir parça bulacaksınız…
Kitaptaki “Takma Bir Göz” öyküsü çok etkileyici. Yazar, değişimleri ve kaybolan değerleri olduğu gibi ifade ediyor. Gerçekçi bir anlatım tarzı var.“Ama annem sevmiyordu nişanlımı. “Uyanık” diyordu, “basit bir mahalle kızı.” Kafama iki parmağıyla vurarak canımı acıtıyordu. “Ah, aptal oğlum, baban yaşasaydı izin verir miydi? Ailemize yakışır mı? Hele o velfecir gözleri…” Aile dediğin kimdi anne? Dayımın deli oğlu Resul? Teyzemin üç koca eskitmiş fıkırdak kızı İclal? Kim, kim… Bu kentin yerlisi olmak, yedi göbek öncesi atalarımızın verdiği gururla bu kenti yalnızca kendimizin sanmak başlı başına bir hayal değil miydi?” “Hayatımı Kaydettim” öyküsünden. (s. 71)