“Gürültü dediğimiz boş ve anlamsız sesler ise çoğunlukla büyümüş insanların eseridir. İçimdeki umudu çocuk seslerine emanet ederek apartmana yaklaştım.”…“Artık ömrü nihayete erebilirdi. Gerektiği kadar ağlamış, gerektiği kadar gülmüş, kavgayı da kahramanlığı da tatmıştı. Şimdi gelmesi gereken tek bir şey vardı: ölüm. Mis gibi bir çay koydu bardağa, o eski plağı yerleştirdi pikaba…”—-“… Olaylı bir ölümdü belli ki. En çok duyduğum. Kestane ağacından yapılma evin su alan damından demir çubuklu çitlere düşüp orada kaldığıydı. Gözüm acıyı canlandırmak ister. Kimi zaman babamı o çaresizlikte cansız haliyle hayal ederim.”Bir zamana ait olmayan, öğrenilmiş duyguların köşesindeki insanların öyküleri..