Bir dost, önce dostluğu öğretene, sonra da bütün varlığa… O bir muhabbet deryası…Hak dostu olmanın güzelliğini yayıyor, her daim çevresine… Bir Resulullah âşıkı… O aşkla bakıyor, yaratılmışın bütününe….İnsanlar yaratılışta bir eşi, müminler kardeşi…Bir vefa timsali; iyiliği, insanlığı unutmuyor, bir ‘Merhaba’ya bin ‘Merhaba’ ile karşılık veriyor. Bir şefkat abidesi, almayı hiç düşünmeden vermeye doyamıyor…Bir gözyaşı seli, kendi acılarını unutuyor; insanlığın dertleriyle dertleniyor…Bir eğitim gönüllüsü; kafası ve gönlü ihmal edilmiş herkesin sorumlusu… Bir edib, ilmin ışığında vicdanını seslendiriyor… Bir şair, kalbinin dilini konuşturuyor. Başkasının günahına ağlayanların son halkası…. Bir vakıf insan, adanmış bir ömrün sahibi; bulunduğu çölü vahalaştıran… En olumsuz ortamı bile, bir tefekkür atölyesine çeviren, “akleden kalp”…. Acizce ağlayanları bir kudsî idealin heyecanıyla kahramanlaştıran “Gurbeti vatan yapan” Münzevî, ama her varlıkla birlikte, her dertliyle hemhâl olan…. Çözüm teorilerini uygulanır kılan…Maddesiyle olmasa da titreyen yüreğiyle ızdırabın olduğu her yerde bulunan… Ruhanî derinliği etrafında oluşan aşk ve şevke pervane olunan…Mesafeleri aradan kaldırıp, bütün yeryüzünü köyü gibi gören… Gönlüne sevdalı herkesi, o büyük köyün en ücra köşelerine kadar koşturan…Gönül saati hep faydalıya ayarlanan, güzele uyarlanan ve doğruluktan bir milim ayrılmayan… Böyle müstesna bir insan, konuşur mu, şakır mı? Yoksa, çoraklaşmış gönüllere feyz mi, ab-ı hayat mı taşır?