“Vicdanımız kuruyor. Babalarını erken kaybetmiş yetim çocuklarınmasum başlarını koyacakları göğüsler çoktan çöktü, farkındamısınız? Göğüs çöktükçe zulüm tepemizde kalıyor. Kavisli ve dolaşıkgeçmişimizse, bozuk düzenimizin telleri olmuş. Duyduğunuz seslerbu yüzden içli ve bu kadar derinden geliyor.Şimdi bir türlü sığamayıp, delice bir kavgaya tutuştuğumuz, adınaAnadolu denen şu kadim topraklarda, binlerce yıl önce hükümsürmüş, bir Hitit kralının oğullarına bıraktığı vasiyete bakınisterseniz: ‘Öldüğümde beni, usulünce yıkayın, göğsünüze yaslayın vetoprağa bırakın.’ Bu kadar.”Hayatın en yalın ve en efsunlu meseleleri, ölüm ve yaşam, anne-baba-çocuk arasındaki zor muhabbet, büyümek ve yaşlanmaküzerine… Vefalı bir oğulun gözüyle. Bilhassa ölümün, ölümlebaşetmenin olağanüstülüğü ve olağanlığı üzerine… “Alışmaya”direnen bir hekimin gözüyle.Taşranın sıcak kucağı ve serin kasveti üzerine… Orayı hem içindenhem dışından bilen bir evladının gözüyle.Türkiye’nin ipin ucundaki yakın tarihinin gölgesi… Kalbi avucundabirinin gözüyle.Ercan Kesal’dan, aynanın kenarındaki fotoğraflar misali hayatparçaları, sohbet makamında insan hikâyeleri.