Ben, senin Şenlet Öğretmen’in, türkülerimde sen varsın, acılardan uzak dillerimde sen.Yeryüzünün su kümeleri denli ışıltılı yüreğin,o sonsuz gücüme güç katan yüreğimle birleşirsin orada.Akan suda sen, yeşeren doğada sen, başakta sen, meyvede, bedende, kökte, ışıyan yaprakta, tomurcuklanmış çiçekte sen varsın, gücünü gücümeeklerim seninle, yanık türkülerimin kaynağıözleşir o güzelim ellerinle yaşamı kucaklamak için.Yeniden doğar gibi olurum o yenilikler içinde.Derslik, çocuklarım, karşımda iki büyük insan resmi,ikide bir gözlerim kayar onların gözlerine,yenidendoğuş izleri büyülenmiş o gözlerdenakar gözlerime, ben aydınlığın Şenlet Öğretmen’i,durma, çalış der bana bakışlarımı alınca gözleri.Derslik sanki dar gelir bana, pencerelerden yükselmiş gökyüzü,ak bulutlar, güzün vurduğu ağaçlar,koyun ve kuzuların meleyişi,içime dolan bir ürperti taşır beni, taşıriçimde kümelenmiş acılara, kabuklaşmış yaralara.