Sinema sanatının gelişimi iki ana kategoride ilerlemiştir: Belgesel ve kurmaca. Belgesel çoğunlukla gerçekçilik savı ile ilişkilendirilir.Kurmaca yapılar ise, genellikle klasik öykülemeye dayanır.Öte yandan, çağdaş sinemada belgesel ve kurmaca yapılar arasındaki sınırlar bulanıklaşmaktadır. Çağdaş sinemada bir öykü anlatma amacı gütmeyen ve görüntüleme yöntemlerine dayanan pek çok dil arayışı bulunmaktadır.Çalışmada, çağdaş sinemadaki yeni dil arayışları belgesel ve kurmaca yapılardan hareketle incelenmiştir.Bu bağlamda, benzer anlatım yöntemlerini kullanan Godfrey Reggio ve Ron Fricke söz içemeyen ve geleneksel öykülemeye dayanmayan bir film oluşturmuştur.Yüksek çözünürlüklü çekimlere, sinematografik mizansenlere, ortam-seslerine ve müziklere dayanan bu dil, bir tür “sinemasal meditasyon” biçimine benzetilebilir.