Ben güldükçe, Haydar abinin gözleri daha bir açılıyor, hortumu daha bir kızgınlıkla vuruyordu. Olsun, ben acı falan hissetmiyorum ki. Kahkahalar atarak bağırıyorum: “Yaşasın! Sonunda sahneye çıktım! Ha ha haaah!””Şırraak!””Sonunda herkesi güldürdüm!””şaak!””Oo ho ha haaa…! Müsamereye ben de katıldım!””Şırraak!Şaak!” “Gülme lan, gancıklar gibi gülme lan!””Yaşasıın! Küçük Kamil’i Fransızlardan ben kurtardım.””Şırraak…!””Hem de uçarak kurtardım!””Şaak şuuk şırraaak…!”