Kemal Ahmed,  yüreklerimizde, her zaman tavaf edeceğimiz bir ibret abidesi gibi yaşıyor.                                                                                                                   Suad Derviş Kafasıyüzde yüz uygun muydu kafamabilmiyorum, ama o benim soyumdandı.Etiyle, kanıyla değil, belki de heyecanıyla değil, batırıp parmaklarını kanayan yarasına beyninin ışığını sattığı için bir ekmek parasına.Fakat ve yazık ki o!namludan kopan bir kurşun gibi haykırıp, karanlık acıların camını kırıp güneşi dolu dizgin gözlerine dolduramadı!Gün geldi, ağrıdan ayakta duramadı.Ve işte o zaman çocuğunu boğan aç bir ana gibi, bir çözülmez çemberin kıvranarak içinde, boğdu kendi elleri ile yüreğini bir rakı kadehinde. Tutunmak istedi, kaçtılar, çalıştı, kırbaçladılar;Susadı, kendi kanını içti o!Parça parça insan kafası satılan, kaldırımlarında aç yatılan bir caddeden mukaddes bir ıstırap şarkısı gibi gelip geçti o!..Nâzım Hikmet