İnsan; içinde bulunduğu olumsuz şartlar dolayısıyla Şerr’in zulmünü eliyle önleyemiyor, diliyle de feryad edemiyor, eleştiremiyorsa, Yüce Sevgili’nin (s.a.) öğütünü tutarak hiç değilse “gönlünde isyan ve zalimden nefret” olmalıdır. Bu da imanın en zayıf derecesidir. Yoksa zalimin tetikçisi, celladı, hatta duacısı, mazideki zalimlerin de şakşakçısı olursa, zebani denen manevi sağlık görevlilerinin ihtimamında “Cehennem Uluslararası Hastanesi”nin yoğun bakım birimine gitmek üzere terliklerini ve pijamasını vs. hazırlasın. Zulmü öven, o zulmün sorumluluğunda ortak olur.Zulüm ve zalimden gönülden tebberrası ve Yüce Sevgili’ye (a.s.) gönülden tevellası olmayana “sâlûs” denir. Yunus (sırrı kutlu olsun) “Yürü var ebkem ol ey/ Ne sâlûsluk satarsın?” demedi mi?