Kadın, içindeki o uzun yolculuğun bir ömür süreceğine inanıyordu. Kalbindeki o sonsuz ışığın aydınlığıyla… Gördüğü sevgi karşısında doyacağını sanarak… Çok fazla bir şey istemiyordu hayattan. Dürüstçe sevilmek, anlaşılmak, var olmak… Erkeğine bir çınar misali yaslanarak…Bilemedi kalbi kırıldığında, gönlü alınmadığında sımsıcak yuvasının o denli soğuk geleceğini. Bekledi, bekledi, bekledi… Tek bir cümle belki! “Her zaman senin yanındayım.” İçten, sıcacık, samimi… O kadar da zor olmamalıydı!Erkeğin sevgisini, doğruluğunu, anlayışını ne denli hissederse o kadar anlamlı yaşayacağına inanarak… Sonra “Olsun!” dedi. Bu kadar biliyor, elinden bu kadarı geliyor. Tüm gücüyle yuvasına sarıldı, sarmaladı bunca ağırlığı hissetmeden. Sonra yoruldu, dağıldı, gücü yetmedi, tükendi… Edebinden sustu…