Erol Erkılıç’ın şiirlerini okuduğumda Edip Cansever’in “İnsan yaşadığı yere benzer O yerin suyuna, o yerin toprağına benzer” dizelerini anımsadım. Gerçekten de insanın şiiri doğduğu yere benziyor. Erol Erkılıç’ın şiirlerini anlamak için, Dersim’i tanımak gerek. Munzur Çayında alabalığın pırıltısını, gözelerde köpüren kaynak sularını görmek gerek. “Gözyaşını dökmemiştir oysa En çok sevdiği insanları Kavgaya uğurlamanın Ezikliğini yaşamamıştır Hala yaşıyor olmanın” O yöresininin insanı; toprağını, halkını, kavgasını hep sevmiş bir devrimcidir. Nasıl söcüklerini ilmik ilmik örmüşse onurlu ve namuslu bir yaşamı da öyle ilmik ilmik örmüştür. “Ama Kavganın kenarı köşesi yok Ortasında yumruğu sallamak Hakkımız olmalı” Bir yanına Enver Gökçe’nin çağlayan sesini katmış, bir yanında Kemel Burkay’ın engin ve derin söyleyişini, “Ey güneşim Hiç eksilmedi sana sevgim” nerede kavga görse şiirle koşuyor. “Heybemizde acılarımız”  İşte Dağı taşı aştı geldi bu sevda Sarhoşluğuma sarılan ilhamdın Hüznüm oldun Sevincim oldun En çok Yüreğimdeki Ambargoyu delen Vefaydın sen…  Edip Cansever’in dizeleriyle başladım madem yine onun dizelerine öykünerek bitireyim. Gülemiyorsun Erol, gülmek Bir halk gülüyorsa gülmektir Ne kadar benziyoruz Dersim’e… EMRE GÜMÜŞDOĞAN (ŞAİR-EMEKLİ ÖĞRETMEN)