Eli arabanın direksiyonunda aklı kızındaydı. Hiç böyle olmamıştı, Dila hiç böyle bitkin sesle baba konuşalım dememişti. Okul gezisi için gelip para istediğinde, gayet normal halde söylemişti isteğini. Bu defa daha farklı bir şey olduğunu seziyordu, ön fikirlerle nedenini bulup kendini hazırlanmak istiyordu. Kararını vermişti, çocukların isteğini hep geri çevirmenin verdiği ağır ruhsal çöküntüye artık müsaade etmeyecekti. “Bu defa kız ne isterse yapacaktı. Yüzünde koca gülüşle, beyaz dişlerini göstererek ayrılacaktı babasından. Beynindeki türlü düşünceler arasında hep Victor Hugo’nun ‘Babalar çocukların bankasıdır” sözü beliriyordu. Düşünmekte olduğu varsayımlardan kopup bu cümlede yoğunlaşıyordu. Hem maddi bankası hem manevi bankası!.. “Bu defa öyle olacak; çocuk, cüzdanı dolu banka müşterisi gibi mutlu ayrılacak,” dedi.
Kitap Yorumları - (0 Yorum)