“…Teğmen hedefe girmenin hazırlığında… Sözde onurlarının kırılacağı, dahası hedefe girenin onur bulacağı yerdir burası… Ve girilen çatışmanın en doruğudur. Anlarla, durumla, mekanla, içgüdülerle, dürtülerle, tehlikelerle ve benlikle yarışılır burada… Ve karşıda olanın çok önemi yoktur aslında… Hedefe girme anı gelip çatmışsa eğer, bütün kökler kopartılıp atılmıştır zaten…‘Ve o an, hedefe yürümek üzere ayağını yerden kesebildiğin andır’. Göz gözü tanımaz o zaman… Varlığının tohumuna para saymış olsan bile tanımazsın benliğini… Zaman, mekan, dünya, ifrit, benlik saygı duruşuna geçiverir zaten… Mehmetçiğin yakarış anıdır bu… Dahası anış… Ve ruh bütün yaratılmışlara kafa diker ya, bir secde anındadır aslında… Kendisini Yaratana… Kendisini yaratılmışlar içinde en şerefli kılana… Artık bütün varlığın seyre koyulduğu, bir haykırış anıdır. Askerin her şeye karşı olan ve aslında sadece bir tek şeye karşı yaptığı haykırışı… ‘Allah…’ deyişi…‘Ya Allah…’Gürüldeyerek, gümbürdeyerek hedefin içine akan askerler…Mehmetçik…Türkler’in, Türküm diyenlerin, Türk inançlıların, kutsal anı…Şerefin, namusun, imanın bedenleştiği, bayraklaştığı an…Burası Kuzey Irak’ta gelecek arayıp da, bulduğumuz yerdir…”