Orhan Veli Kanık, bir akşam meyhanede bir arkadaşından Fuzuli’nin “Karban-ı Rah-ı tecridiz hatar havfın çekip Gah Mecnun gah ben devr ile nevbet bekleriz” beytini duyunca “müthiş” der. Ardından “Bırak canım, o da el açmışlardan” sözüyle Fuzuli’yi bir anda geriye itiverir. İki tespit arasındaki fark, şiir sanatının güzelliğini teslim mecburiyeti ile şairin kendidurduğu yer dolayısıyla diğerine bir yer belirlemesidir. Bu anekdot bize araştırmamızın problemi olan geleneğin şiir sanatı esas alındığında hep var olacağını ancak zamanın tasarruflarının yeni anlayışlar hatta dayatmalar getireceğini göstermektedir.