Bilmez miyim, anlatılsa izah edilemez o sızı. Yine de sen kırk gün iste kendi adına,benim adıma, herkes adına. Sizleri bilmem, ben bu dileklerle salonun ortasında kahvemi yudumlarken, şu ufkun gizeminde dolaşıp durdum. Çözemedim. Kendi içimdeki pencereyi açarak, oradan bakmaya başladım. Aradığım dostça bakışlardı. Aradığım hafifçe bir gülüş ve alkışlardı.