“Yaşamak, bu akşam alacasında, bu parke taşlar döşeli yolda öyle çapraşık gelmiyor. Doğup ölmek, böylesine net ve yalın bir didini, ne çektiğimiz söylevlerdeki kadar, ne de okuduklarımızdaki kadar korkunç. Hiçbir şey bu sokak kadar acılı, bırakılmış ve hüzünlü olamaz. Sevinçler…sevinçler de var elbet, kafes arkalarında, yüreklerimizde, bir türlü dışa vuramayan. Bu sokağın dışında yitirdiklerimi unutmalıyım. Kimseden hesap soracak değilim. Onları yitirdim, belki burada yeniden bulacağım.”Yol Düşleri, hüzünlerin, sevinçlerin, acıların, umutların kısaca hayatın kesişme noktasından soyutlanan öyküler..