“Başkaları zamana düşer; bense zamandan düştüm. Zamanın üzerinde yükselen ebediyetin yerini, onun aşağısında kalan öteki ebediyet alır; o kısır mıntıkada artık ancak tek bir arzu duyulur: Tekrar zamanla bütünleşmek, her ne pahasına olursa olsun ona yükselmek, yerleşilen bir yuva yanılsaması için ondan bir parseli sahiplenmek. Ama zaman kapalıdır, ama zaman erişilmezdir: Bu negatif ebediyet, bu kötü ebediyet de zamana nüfuz etmenin imkânsızlığından ibarettir zaten.” Cioran insana, insanlığa, insan oluşa lanetler yağdırmaya devam ediyor. En başa dönüyor, çünkü ona göre hata en başa ait: İnsan yanlış ağacın, hayat ağacı yerine bilgi ağacının meyvesini yedi. Ebediyetten zamana düşüş, yani Tarih’i başlatan adım böyle atıldı. Kökleri çok eskiye uzanan bir felsefi geleneğin parçası olan Cioran, insanın varoluşunu küçümseyerek bütün “başarıları”na, “ilerleme”ye de eleştirel yaklaşıyor. Uygarlık eleştirisine girişiyor, ama amacı uygarlığın veya modernliğin foyasını meydana çıkarmaktan ibaret değil; asıl derdi insanın yanlışlığı. Acımasızca çalışıyor onun yumuşak karnına, yüzüne vuruyor kusurlarını. Başka türlü düşünme imkânını hatırlamamız için duruyor Cioran yanı başımızda, belki de karşımızda.
manevi çöküşün kaynağına yani insanın özüne iniyor ve eski ahitteki hayat ağacı örneği ile insanın düşmeye olan mahkumiyetini betimliyor. İnsanın bedenine olan esareti sebebiyle doğan hastalıkların verdiği acı tesirine ve onun bizi nasıl hem şahit hem de nesne haline getirmesi üzerine denemeler karalıyor. Yazıları anlayabilen için pek ala boğucu ve rahatsız edici… Günümüze de geçmişe de zehir zemberek sözler söylüyor, birkaç misal: «İnsanlık bu kadar uzun süre mutlağa bağlanmışsa, kendi içinde bir sağlık kaynağı bulamadığındandır»
«Yaşam organik olmayanın içindeki bir ayaklanmadır, cansızın trajik bir atılımıdır; yaşam, canlandırılan ve acı tarafından harap edilen maddedir»
Herkes okumamalı; şüphe ve endişeden en ağır elemlerin eline düşenler, pek çok kez varoluşun sancısıyla yananlar; hayatta büyük sürekli bir eksiklik hali duyanlar ve hazin bir kasvet döngüsüne mahpus düşmüş arkadaşlar için tavsiye edilir.
Cioran okuması zor bir yazar ve anlaması uğraştırıcı bir düşünür olsa da bireyin varoluşunu zamansallık çerçevesinde Adem ve onun düşüşünden başlayarak incelemesi kesinlikle okumaya değer.
Kitap Yorumları - (5 Yorum)
manevi çöküşün kaynağına yani insanın özüne iniyor ve eski ahitteki hayat ağacı örneği ile insanın düşmeye olan mahkumiyetini betimliyor. İnsanın bedenine olan esareti sebebiyle doğan hastalıkların verdiği acı tesirine ve onun bizi nasıl hem şahit hem de nesne haline getirmesi üzerine denemeler karalıyor. Yazıları anlayabilen için pek ala boğucu ve rahatsız edici… Günümüze de geçmişe de zehir zemberek sözler söylüyor, birkaç misal: «İnsanlık bu kadar uzun süre mutlağa bağlanmışsa, kendi içinde bir sağlık kaynağı bulamadığındandır»
«Yaşam organik olmayanın içindeki bir ayaklanmadır, cansızın trajik bir atılımıdır; yaşam, canlandırılan ve acı tarafından harap edilen maddedir»
Herkes okumamalı; şüphe ve endişeden en ağır elemlerin eline düşenler, pek çok kez varoluşun sancısıyla yananlar; hayatta büyük sürekli bir eksiklik hali duyanlar ve hazin bir kasvet döngüsüne mahpus düşmüş arkadaşlar için tavsiye edilir.
Cioran okuması zor bir yazar ve anlaması uğraştırıcı bir düşünür olsa da bireyin varoluşunu zamansallık çerçevesinde Adem ve onun düşüşünden başlayarak incelemesi kesinlikle okumaya değer.
Bireyin varoluşu ve zamanla ilişkisine dair çok etkili bir anlatım. Çürümenin Kitabı ile tanıdığım Cioran’ın kitaplarını ardı ardına okudum…
Çürümenin kitabını okudum, çok iyiydi. Henüz okumadım ama yazarın ismi bile yetiyor. Kitaplığınızda yer verin mutlaka.
Yazarın diğer kitapları kadar etkileyici bir kitaptı.