Hayat kötü gidiyor. İşlerin tadı yok. Paranın çaput kadar değeri kalmamış. Bankalar batıyor. Millet evinde silah saklıyor. Sokaklar kapkaççı dolu. Bu işin sonu ne olacak bilen yok. Hava solunamayacak kadar kirli, yiyeceklerimiz kanserojen. Oturup televizyon izliyoruz, haberlerde şu kadar cinayet bu kadar tecavüz deniyor. Millet kafayı yemiş. Dışarı çıkmaya korkuyoruz. Yaşadığımız dünya giderek küçülürken evimizde oturuyoruz. “Bizi bari burada rahat bıkarın, size tek laf etmem, televizyonumu, piknik tüpümü bana bırakın” diyorsunuz. Sizi rahat filan bırakmayacağım, kızmanızı istiyorum. Ekonomik kriz, dış borçlar, enflasyon, işsizlik, terör olayları ne olacak bilmiyorum. Bildiğim bir şey var, kızmanız gerek. Kızmalı ve “Allah belanızı versin, ben bir insanım, hayatımın bir değeri var!” diye haykırmalısınız.