NERUDAsimsiyah… kumaşı uyku ve ölümden dokunmuş…unutuş suyuyla ıslattığı toz beziyleyaşanmışlık tortularını silerken gecegüneş doğuyor pencerenin ardındakiyazı masasının üzerinde, pırıl pırıl…ah, kalem ateş, kâğıt ateş!hakikat yangını yakıp kül etse bile tanrıları, tanrıçaları…elmas kalbi var evrensel vicdanın,dokunaklı şarkı olup duyulur derinden atışlarıözgür bilinç, evrenin sergüzeşti… ben, gözyaşı ve külün sentezi,duyumsadıkça sancıyıp kıvranıyorumve mülk edinip dönüştürüyorumon üç milyar yıllık varoluş ıstırabını, kırmızı kelebeğe…şimdi sonsuzluk tutkusununcan verdiği harfler yeşil yılkı sürüsü,zaman saliselerin toplamından öte bir şey bu şiirsel dünyada.