Üstad Necib Fazıl’ın ‘Batı Tafekkürü ve İslam Tasavvufu’ ve ‘Tarih Boyunca Büyük Mazlumlar’ eserleri ile birlikte düşünülmesi gereken bu eserde, batıya subjektif bir bakış atılmış. Gerçektende ‘neyin’, ‘ne uğruna’ yapılması gerektiğinin çilesini çekenlerin, batı irfan yemişine de, ‘niçin’ yaklaşmak gerektiğini bulabilecekleri bir eser…Eserden tüten mana şu; Yetiştirici şey, ıstırabdır. Batıya yön veren fikir ve sanat adamları, bu ‘yön vericiliği’ nasıl zorlu merhalelerden geçerek yapmışlar ve mesnedsiz bir mustaribliğin pençesinde nasıl bir yaşam sürmüşler? Istırab, ama niçin? Yeterki söz, havada kalmasın…Eserin dilide, işlediği mevzuya tam bir mutabakatlık içinde…Yani mükemmel…Ama her soylu şey gibi buna da “ağır” damgası vuracak olanlar, zaten batıyı meclislerde söz sahibi olabilmek için ‘şöyle bir’ öğrenmek! isteyenlerdir ki, hiçbirşey anlayamayacakları yanında bildikleri de gider gider ve “Eeee” başıboşluğuna dayanır.‘Önce fikir’, ‘nasıl fikir’, ‘niçin fikir’ diye soranları zor ama gerekli bir yolculuk bekliyor…