Nazan Bekiroğlu’nu daha yeni okumaya başladım desem yalan söylemiş olmam. Bu kitabı bir süre sonra yeniden okumalıyım.Güllük gülistanlık bir yol hiç değildir annelerin yolu.. Ama güldür annelere çocuğu. Dikenleri yüzünü ve ellerini yırtsa da. ” Gülüm benim” diye sever yavrusunu. Ve hangi anne dikenlerinden ürkerek gülden geri döner ki..”Deniz kuzuladı..İki damla gözyaşı..Yağmur başladı..Nereye gitsem aynı yerdeyim..” Sen hep yaz Nazan’ım.Sen yaz ki ben kaybolayım her satırında.Kalem elimden düşmesin ve altını çizerken satırların üstündeki anlamda boğulayım.Mordu mürekkep bu sefer ve yazılanlar daha mordu.Büyük bir zevkle okuyorum şuanda. Düşündürücü,insanın kendisini sorgulamasını sağlayan çok güzel denemeler buketi…Okuyun!..